Hoxe cheguei moi
cedo á casa dun dos meus alumnos. Entón non me sorprendeu que ninguén
contestase ó porteiro cando chamei por primeira vez. Xa ia chamar de novo cando
viu un rapaz de vinte anos mais ou menos, dun metro oitenta, barba escura e
bigote espeso, ben cortado (igual co cabelo), con ollos grandes, pretos. O
rapaz colocouse diante da porta de entrada e tentou empurra-la. Afastei-me e, por
suposto, non voltei chamar ó porteiro.
-
Seica
non tés pensado abrir? – díxome
-
E que
non teño chave.
-
Seica
non vives eiquí?
-
Pois
non – respondín.
-
Son o
veciño do primeiro. Estiven con esta muller que vive no segundo. Una muller
vella...
-
Unha
muller vella...?
-
Sí,
ben, e que pra mín é vella. Terá perto de trinta e seis. Ten fillos. Díxome que
viñera correndo pra te avisar, porque tivemos que leva-la nena ó hospital, que
púxose mala. Díxome: vai pra Luisa e dille... porque tí chamaste Luisa, non si?
Cando dixo o meu nome, a historia escomenzou ter una credibilidade da que
denantes carecera.
-
Sí,
díxome que fora mercar a mediciña pra nena, que a precisa con urxencia. Que
vaias á farmacia á merca-la.
-
Que
eu vaia á farmacia pra merca-la mediciña?
-
Sí...
ou podo ir eu mesmo... pero costa vinte euros. Ela díxome que mos deixaras, que
xa che os devolve cando veña.
Casualmente non
levaba cartos. Algo que sempre foi a miña característica, dende nena.
-
Escoita:
eu teño dez euros... si me deixas outros dez xa me chega.
-
E que
non levo cartos.
Entón, o rapaz
suxeriu que fose ó banco pra saca-lo diñeiro. Mais concretamente, nombrou a
entidade financieira ca que teño costume de traballar e pediume que fora pra
aló. Nise intre decidín que non me gustaba o rapaz e voltei pra miña casa,
montada na miña bicicleta, que deixara aparcada na rua Blanquerna.
A mai dos nenos
confirmou a falsidade da historia contada polo rapaz. E, por suposto, eu fun
poñer una denuncia na policía.
No comments:
Post a Comment