Frido afastou a cortina da ducha para limpa-lo desagüe. Unha
muller magra, pálida, cun moño raro na testa, estaba alí, de pé sobor do prato
da ducha.
-
Qué é o que estás a facer eiqui?
-
Qué fas TI eiqui. Iste é o garda-roupa de
mulleres.
Ela enrolou a toalla na cintura, sobor da roupa interior, co
bra estreito atado detrás, nas costas: vello, desgastado. Facía alguns anos que
o peche se soltara de todo nunha viaxe na máquina lavadora. Votou unha ollada
as chanclas, que estaban totalmente secas.
-
Sempre tomas o baño sen auga? – preguntou Frido.
Ela tiña entrado na ducha somentes para cantar a gusto. Caro
nome. Coidaba que ninguén a escoitaría. Eran as tres da tarde e o garda-roupa
estaba baleiro. Ese tempo anodino do día no que Frido facía a limpeza.
Ela falaba sen parar. Él a observaba con curiosidade dende
as súas roupas negras, namentres enrolaba un cable. Cunha camisola con pescozo,
a pesares da calor. A luz baixaba direitamente dende a claraboia. Ben no medio,
un banco escuro con perchas enriba. No chan, alfombras azules de plástico. Ela
estaba de fronte para o espello, doutro lado dos bancos.
Esa saia que levas transparece.
Pois lévase así.
Nembargantes, fai falla una combinación
Púxose a camisola rosa, mentres seguía a falar. As súas
historias doutros mundos mecían dun xeito extraño a rutina de Frido. Ficaron a
falar no vestiario ata que se decataron de que estaba escuro.
Deica mañá.
A viu sair e non se atreveu dicir nada. Ela baixou as
escaleiras e saíu.
A rapaza nova, esa rara. A da saia e as chanclas.
Ninguen vira a nova, nin a sua saia nin as súas chanclas.
Ninguén, agás Frido.
Mañán vira, ides ver. Mañán virá e a ides ver. Mañán vira…
Foi para fóra da porta, como chamando ó día seguinte. “Mañán
virá. Mañán virá…”
Voltou quince anos máis tarde.
http://www.fernandezbaladron.com/
