EIQUÍ CHEIRA Á CAN

Vai ser que a suxerencia de Javier da semana pasada non era tan tola. Estabamos á falar do derradeiro móvil que me robaran na rua Blanquerna a principios de outobro, cando dixo: “Seica és moi despistada ou alguén anda a seguirte”.

Hoxe cheguei moi cedo á casa dun dos meus alumnos. Entón non me sorprendeu que ninguén contestase ó porteiro cando chamei por primeira vez. Xa ia chamar de novo cando viu un rapaz de vinte anos mais ou menos, dun metro oitenta, barba escura e bigote espeso, ben cortado (igual co cabelo), con ollos grandes, pretos. O rapaz colocouse diante da porta de entrada e tentou empurra-la. Afastei-me e, por suposto, non voltei chamar ó porteiro.

-          Seica non tés pensado abrir? – díxome

-          E que non teño chave.

-          Seica non vives eiquí?

-          Pois non – respondín.

-          Son o veciño do primeiro. Estiven con esta muller que vive no segundo. Una muller vella...

-          Unha muller vella...?

-          Sí, ben, e que pra mín é vella. Terá perto de trinta e seis. Ten fillos. Díxome que viñera correndo pra te avisar, porque tivemos que leva-la nena ó hospital, que púxose mala. Díxome: vai pra Luisa e dille... porque tí chamaste Luisa, non si?

Cando dixo o meu nome, a historia escomenzou ter una credibilidade da que denantes carecera.

-          Sí, díxome que fora mercar a mediciña pra nena, que a precisa con urxencia. Que vaias á farmacia á merca-la.

-          Que eu vaia á farmacia pra merca-la mediciña?

-          Sí... ou podo ir eu mesmo... pero costa vinte euros. Ela díxome que mos deixaras, que xa che os devolve cando veña.

Casualmente non levaba cartos. Algo que sempre foi a miña característica, dende nena.

-          Escoita: eu teño dez euros... si me deixas outros dez xa me chega.

-          E que non levo cartos.

 

Entón, o rapaz suxeriu que fose ó banco pra saca-lo diñeiro. Mais concretamente, nombrou a entidade financieira ca que teño costume de traballar e pediume que fora pra aló. Nise intre decidín que non me gustaba o rapaz e voltei pra miña casa, montada na miña bicicleta, que deixara aparcada na rua Blanquerna.

A mai dos nenos confirmou a falsidade da historia contada polo rapaz. E, por suposto, eu fun poñer una denuncia na policía.

 

http://www.fernandezbaladron.com/

A APERTA DA INDEPENDENCIA

Xa estou sentada no meu apartamento, coas bolsas e caixas aínda medio desfeitas. A miña amiga dúas rodas aparcada no portal, amarrada ó pasamáns cun deses cadeados de catro quilos. Levando e traendo; cos restos da fibra óptica por tras da vasoira, inda sen recoller, non sei si por superstición celta de non varrer pola noite ou por simple “cansancius vulgaris”.

Por primeira vez na miña mocidade de taitantos teño a miña propria liña ADSL pra min soa. Meto a clave no computador; pecho a porte de fora e deixo abertas todas as de dentro; abro as festras a gusto e sen cortiñas: quen non quera ver que mire pra outro lado. Corto a cebola sobor dunha tabla nova e cun coitelo afiado mentras teño o computador perto de min. Escoito ós alemáns de Mallorca Insel Radio falar diso que eles chaman noticias; unha cunca de té. Libre.

Onte, antes de entrar na clase dos nenos pequenos, un deles deume unha aperta espontánea. E alí foron os outros: a imitar ó primeiro. En uns segundos estaba rodeada dun metro de nenos de seis a oito anos.

Cando tiñamos que marchar, un deles non quería ir.

-          Eu o paso moi ben eiquí.

Hoxe regaláronme os seus primeiros debuxos. Eses nos que pai escríbese sen acento e daddy cunha soia “d”. E agora os comparto con vosco.

 

 

http://www.fernandezbaladron.com/

O MILLOR DE MALLORCA

Xa mo dixeran fai anos, cando vin por primeira vez a Palma, motio antes de vivir en Frankfurt e Berna: o que ven á illa, fica na illa. Non sei o que ten, pero deica os vagabundos votamos raigame nela.

Sexa como sexa, nun primeiro intre é difícil adaptarse. O carácter destas terras é ben diferente ó do resto de España: a xente é tranquila, non ten présa, non se axita; son mais quedos que os de outros lugares. Teño moitos amigos en Mallorca, pero case todos son forasteiros. Poucos maiorquíns abren as portas da súa casa. E por iso todos chegamos á illa bufando.

Pero axiña comenzas a toma-lo sol; probas isa salada de tomates, cebolas e pimentos que poñen con todo; faste ó costume de sair á rúa de calquera xeito, sen que ninguén se sorprenda da túa pinta, por moi rara que ista sexa. Faste á tranquilidade, ó poder sair á rua a calquera hora do día ou da noite; a poder ir en bicicleta a todas partes sen mais contratempo que un axente local que che chama a atención por andar coa bicicleta sobor da calzada. E cando te decatas xa es un adicto máis ó Mediterraneo.

Dende eiqui, moitas grazas á Mallorca e ós mallorquins. Sondes uns mestres do saber vivir.

http://www.fernandezbaladron.com/

 

 

 

 

 

A EXPERIENCIA VINTAGE

Despois da instalación do ADSL tocaba a quenda á compra dun teléfono. Onte, cado cheguei a casa, comencei facer chamadas nacionais. Coa miña axenda na man, fun chamando ós que puden, deica xa era tarde de máis pra chamar unha casa de honesta. Foi como naquel reclamo, fai dez anos, no que un rapaz impertinente apoderarse do teléfono da familia:

-          Ola! Son Edu! Bo Nadal!

Son as cousas da taxa fixa. Foi unha experiencia “vintage”, disas que se levan tanto agora. Como entrar nun baúl cheo de memorias. Ás vegadas tiña un pouco de vergoña. “¿Lembraste de min...? Qué foi de ti... dende aquela? Redescobrín unha morea de nomes que esquencera na miña axenda fai tempo por falta dun móbil ou de Facebook. De calquera xeito, decateime de que moi poucos contan xa cun teléfono fixo. E moitos números xa non están máis en uso.

Comencei a preparar a neveira pra futuras visitas. Como unha avoa dos anos setenta: lembrando o que lle gusta a cada quen. E mercando cousas que ofrecer ós amigos.

O meu obxectivo agora é facer novos alumnos: dez máis antes de fin de ano. Imos aló. Comenza a conta atrás.

http://www.fernandezbaladron.com/

 

VIOLANDO ÁS REGRAS

Hoxe ten sido un día trafulhado: levanteime cedo pra atopar un novo alumno. Quen quera atopar un novo fichaxe e non conte cos fondos do Real Madrid só ten a opción seguinte: repartir folletos impresos co proprio PC ás portas dos colexios de Palma. Baixei o “Carrer del Socors” pra comprer co meu obxectivo, poñéndome, así, ó marxe da legalidade palmesana. Norma que nunca violaría un decente deputado de salario honesto.

Púxenme diante da porta do colexio, nun punto discreto, tentando molestar o mínimo.

-          Bos días! – Dígolle ó pai que acompaña ó seu fillo cun sorriso, mentres lle dou o trangresor panfleto co meu brazo culpable.

Pra empeorar a situación, agora tenlles dado ós do Axuntamento por poñer policías á porta de cada escola que garantan que os nenos atravesan a rúa polo paso de peóns e que os automóviles paran cando os nenos cruzan. Isto é totalmente benvido, pero subliña moitísimo cando un está fora da lei.

A miña actitute malhechora foi un simparar: fun dar clases sin telas preparado, despois de loitar con cuestións diversas e sin ter dormido dabondo. Coma unha Carrapuchiña camiñando polo bosque.

De socarro recibín unha chamada da dirección da escola, informándome de que tería un control de rutina na clase dos pequenos de hoxe pola tarde. Foi coma un couce nun ortello. Prepara-la clase dos nenos leva un mundo de tempo: todas elas esixen unha morea de xogos e contos repensados. E, tendo outras clases durante o día, só puden trazar un diagrama e baixar algunhas fotos de Internet. Fotos que emprego pra introduci-lo vocabulario, engadindo o nome con Picassa. O resultado, por suposto, era previsible: mal, mal, mal... dixo en termos algo máis británicos. Pra empeora-la situación, nomei à unha rapaza por un nome que non era o seu. Cousa da que non me lembro. Pode ser que o teña feito inconscientemente, cumprindo co que xa é unha tradición na familia da miña mai: chamar cada neno polo nome de calquera outra persoa, deica ter nomeado todos os demáis. O nome correcto é, por suposto, o derradeiro que un dí (Pablodigocarlosdigorafadigogalidigoluisa). Gañei unhas boas labazadas, pegadas polo bastón de papel maché do popular heroe to traxe gualdo.

Con orellas de abano subín á miña bicicleta para dar a derradeira clase do día no centro das Avenidas. E, aínda baixo a influencia do veredicto marchei a casa a pé, coma o resto dos mortáis sen dúas rodas, sen lembrarme da bicicleta, que aínda estaba sobre a rúa.

Xa na casa decidín apadriñarme e facer un balance moi diferente do meu proprio día. Hoxe traballei no mantemento (limpando a casa), nas artes gráficas (preparación dos folletos), no marketing directo (entregando folletos nas escolas, acompañados de sorrisos e axudando as nais a entrar no colexio cos carros dos bebés), na administración e na segredaría (atención de chamadas e reorganización dos compromisos que xa tiña para poder participar nunha reunión de docentes mañán pola tarde), en velocipedismo (recorrido da cidade en bicicleta, incluíndo a zona fronteiriza de Son Fuster), psicoloxía (aturar ós estudantes queixosos que sempre se lamentan). Por si fose pouco, teño dado cinco horas e media de clase. Así que brindo por min.

E, como decíamos cando xogabamos ó “quedas”, brindo tamén polos meus amigos.

 

Engado unha foto do 2009 pra o "throw back Thursday" e vou pitando a busca-la bici.
 

http://www.fernandezbaladron.com/

O SITIO PERFECTO

Te deitas sobre á area, aínda coas roupas, descalzo, de calquera xeito. Fora modas de praia; fora turistas de agosto, vidas perfectas, persoas intelixentes. Ó “Molinar” non lle importa o teu aspecto nin a túa idade.

O paradoxo é que iste lugar ten sido mercado polos ricos e aínda é empregado polos probes. Quen mercou estos apartamentos cativos e precarios (agora millonarios) non atopará doado recupera-lo que foi invertido: non é doado aluga-los por un prezo alto e tampouco vende-los a prezo de ouro. Quen pode pagar eses prezos non acepta vivir nun lugar pequeno. Por conseguinte, mentres que os nosos estadistas non resolvan poñerlle portas ó mar, iste é o noso lugar para recuperarnos do resto do día, da semana: no afastado xardín da nosa casa. Esa casa na que pechamos a porta de fora e abrimos ás do interior; onde ren nos afecta.

Mañá comenza unha nova loita. E cicáis tamén a intención dos homes públicos de devastar “El Molinar” cun porto tan grande como innecesario. Pero hoxe, a conquista é nosa. Aínda temos “Molinar” para patiñar, nadar, camiñar e aproveita-lo paseo en bicicleta.

http://www.fernandezbaladron.com/

 

O TENTÁCULO DE PIEDNIADZE

Dende o fatídico día no que non preparara dabondo a clase dos nenos pequenos, a dirección da escola persígueme con reprobacións constantes. A primeira tivo lugar na clase; despois viu un ditame de páxina e media; axiña o comentario en voz alta de que xamais denantes vira tantos compoñentes negativos nun só profesor.

Onte, iñantes da clase, cando os nenos aínda non chegaran e co computador xa aberto, chegou a carta. De socate escoitei unha voz no corredor. Era a voz de alguén cun inglés vagaroso e sen acento recoñecible, cunhas “s” moi silbantes.

-          Iiiiiiiii – a porta fixo un ruido aterrecedor – Louiiiiiiizzze! Tí tamén das clases de alemán, non si?

Por un intre pensei que ían propoñerme algo novo.

-          Sí. É obvio. Porque, as vegadas, mixturas ambolos dous. Zzzzz. Probabelmente estás cansa.... canzzzzzzzaaaaaaa. Tí estás a dar moitas clases, non si? Sí, sí, xa se ve na tua faciana. Tés un aspecto moi malo. Sí, é tan maaaaaloooo. Tés que reflexionar sobor disto. Senon, vas poñerte enfermaaaaa.

A santa dos seus ollos fixouse sobre a vítima, mentras o son das “zzz” tentaba anestesiar à conciencia.

-          Tí es feeeeea. Feeeeeaaaaa. Estás cansa. Cansaaaaaa. Durmeeeee. Durmeeeee. Ha, ha, ha, ha! Haaaa, ha, ha, ha!

Tras duhna faciana vella mendada co coitelo dun inexperto cirurxián plástico e duns brazos mols, testemuña da verdadeira idade do seu proprietario, puden escoita-la voz metálica do deus do diñeiro. Aproximouse a min, camiñando cun son estridente que tería metido medo ós nenos.

-          Iiiiiiii. Tés un aspecto moi maaaaaloooooo. Tes moi mal aspeeeectoooo.

Nise intre vin un tentáculo saindo do seu ollo dereito. Non era o gancho do Doutor Octopus, senon o palpo de Piedniadze, a quen non lle gustan os vellos nin os feos. De feito, Piedniadze só come da carne dos novos e dos nenos, da enerxía dos traballadores e da beleza dos mais fermosos. Él é quen fai as guerras en Oriente Medio pra vender as armas que fabrica. Él é quen provoca abortos en Ruanda pra reunir o ácido hialurónico co que poder borra-las súas engurras.

Vexo que está xa mais perto e, instintivamente, ando cara atrás, deica quedar apresada entre Piedniadze e a parede. Sento horror, medo e, finalmente, carraxe. Non teño tempo pra porme á cuberto. Piedniadze sigue á avanzar e non teño tempo pra fuxir. Coido que os nenos xa están a entrar na escola. Teño que precavelos; teño que percurar axuda de outras persoas dispostas a ofrece-la. O corazón bate coma unha pataca fritida. O tempo se está a esgotar, pero aínda seguimos eiquí. Alto Piedniadze! Non dés un paso mais!

Pero xa é demasiado tarde. Piedniadze xa ten dado o último paso, en un anticipo da noite de Halloween.

-          Axuda! Xusticieiro de Lourizán! Xusticieiro da bicicleta! Axúdanos, por favoooor!

http://www.fernandezbaladron.com/

 

A VIDA NAS RÚAS DE PALMA

Hoxe voltei ver esa cantante de ópera sentada na rúa San Miquel. Sesenta e moitos, cabelo peiteado nun moño, sempre sentada nun meso e cantando “A Traviata”. Da mágoa vela cantando na rúa, e inda máis cando un xa a tiña visto cantar fai dez anos. En dez anos, a súa voz foise tornando dez veces mais débil. Coido que é o tipo de vida que leva. Aínda así, pareceme abraiante.

Pregúntome cómo chegou a ésto e qué fai o resto do día. Ás vegadas, estar na rúa pedindo é o froito da mala sorte; outras é unha opción persoal de quen non soporta un xeito de vida mais estrito. Algúns dos que piden na rúa non teñen outra alternativa; outros teñen alugado un apartamento a prezo de risa e o realugan a prezo de ouro.

En Palma abundan as casas estrañas con persoas aínda mais estrañas. Disas nas que a señora da casa vén á porta con pantalóns embutidos e dun atractivo esaxerado. Son aqueles que queren que o alugueiro pase o día fora da casa e só veña estrictamente pra durmir (o que se dí un “piso con dereito a respiro”).

-          “Nós andamos á procura dun alugeiro calmo, sen compañeira, con traballo, que pase o día fora da casa. Non están permitidas as visitas.”

Fai anos coñecín unha rapaza que se dedicaba, precisamente, a estas dúas tarefas: a de sub-axente da propriedade inmobiliaria e a de artista de rúa.

-          Eu non obteño beneficio ningún – dicía – porque eu preciso de dous cuartos pra meu mozo e pra mín. Co que obteño dos alugeiros “só” teño dabondo pra paga-lo piso, o auga e a electricidade.

Diste xeito explicaba ela os seus “poucos” ingresos non declarados de capital mobiliario. O millor do caso é que isa persoa non tiña “papeis”: era ilegal. Nembargantes tiña un aluguer ó seu nome e unha tarxeta de Seguridade Social.

Onte atopeina pola rúa. Esta incursa nun proceso de selección para recepcionista dunha mancebía. Tamén vende trufas e mais strudels en bares e restaurantes. E nas horas de lecer, ten da masaxes nas habitacións non sub-alugadas do seu apartamento alugado. Trinta euros por hora. Este mes termina de paga-lo seu piso en Francia.

E con isto e un biscoito, deica mañán as oito.

 

http://www.fernandezbaladron.com/

 

 

 

 

 

clases,particulares,domicilio,cursos online,cursos a distancia,clases particulares de aleman, clases particulares de español,clases particulares de ingles, clases por skype,certificados de idiomas,profesor particular, vocabulario ingles,vocabulario aleman, vocabulario español,gramatica inglesa,gramatica alemana,gramatica española,tutoriel,a domicile,cours online,enseignement à distance,tutorat d’allemand,cours d’espagnol,cours d’anglais,cours par skype,certificats de langue,vocabulaire d’anglais,vocabulaire d’allemand,vocabulaire d’espagnol,grammaire, sprachunterricht zu hause,onlinekurse, fernunterricht,spanisch,englisch,deutsch,sprachunterricht ueber skype,sprachzertifikate,tutorial,englischen wortschatz,spanischen wortschatz,grammatik, tutorial,home lessons,online courses,German lessons,Spanish lessons,English lessons,lessons per Skype,language certificates,English vocabulary,Spanish vocabulary,German vocabulary,grammar