Dende o fatídico día no que non preparara dabondo a clase dos nenos
pequenos, a dirección da escola persígueme con reprobacións constantes. A
primeira tivo lugar na clase; despois viu un ditame de páxina e media; axiña o
comentario en voz alta de que xamais denantes vira tantos compoñentes negativos
nun só profesor.
Onte, iñantes da clase, cando os nenos aínda non chegaran e co computador xa
aberto, chegou a carta. De socate escoitei unha voz no corredor. Era a voz de alguén
cun inglés vagaroso e sen acento recoñecible, cunhas “s” moi silbantes.
- Iiiiiiiii – a porta fixo un ruido aterrecedor – Louiiiiiiizzze! Tí tamén das clases de alemán, non si?
Por un intre pensei que ían propoñerme algo novo.
-
Sí. É
obvio. Porque, as vegadas, mixturas ambolos dous. Zzzzz. Probabelmente estás
cansa.... canzzzzzzzaaaaaaa. Tí estás a dar moitas clases, non si? Sí, sí, xa
se ve na tua faciana. Tés un aspecto moi malo. Sí, é tan maaaaaloooo. Tés que
reflexionar sobor disto. Senon, vas poñerte enfermaaaaa.
A santa dos seus ollos fixouse sobre a vítima, mentras o son das “zzz”
tentaba anestesiar à conciencia.
- Tí es feeeeea. Feeeeeaaaaa. Estás cansa. Cansaaaaaa. Durmeeeee. Durmeeeee. Ha, ha, ha, ha! Haaaa, ha, ha, ha!
Tras duhna faciana vella mendada co coitelo dun inexperto cirurxián
plástico e duns brazos mols, testemuña da verdadeira idade do seu proprietario,
puden escoita-la voz metálica do deus do diñeiro. Aproximouse a min, camiñando
cun son estridente que tería metido medo ós nenos.
- Iiiiiiii. Tés un aspecto moi maaaaaloooooo. Tes moi mal aspeeeectoooo.
Nise intre vin un tentáculo saindo do seu ollo dereito. Non era o gancho do
Doutor Octopus, senon o palpo de Piedniadze, a quen non lle gustan os vellos
nin os feos. De feito, Piedniadze só come da carne dos novos e dos nenos, da
enerxía dos traballadores e da beleza dos mais fermosos. Él é quen fai as
guerras en Oriente Medio pra vender as armas que fabrica. Él é quen provoca
abortos en Ruanda pra reunir o ácido hialurónico co que poder borra-las súas
engurras.
Vexo que está xa mais perto e, instintivamente, ando cara atrás, deica
quedar apresada entre Piedniadze e a parede. Sento horror, medo e, finalmente,
carraxe. Non teño tempo pra porme á cuberto. Piedniadze sigue á avanzar e non
teño tempo pra fuxir. Coido que os nenos xa están a entrar na escola. Teño que
precavelos; teño que percurar axuda de outras persoas dispostas a ofrece-la. O
corazón bate coma unha pataca fritida. O tempo se está a esgotar, pero aínda
seguimos eiquí. Alto Piedniadze! Non dés un paso mais!
Pero xa é demasiado tarde. Piedniadze xa ten dado o último paso, en un
anticipo da noite de Halloween.
- Axuda! Xusticieiro de Lourizán! Xusticieiro da bicicleta! Axúdanos, por favoooor!
No comments:
Post a Comment