Te deitas sobre á area, aínda coas roupas, descalzo, de calquera xeito.
Fora modas de praia; fora turistas de agosto, vidas perfectas, persoas
intelixentes. Ó “Molinar” non lle importa o teu aspecto nin a túa idade.
O paradoxo é que iste lugar ten sido mercado polos ricos e aínda é
empregado polos probes. Quen mercou estos apartamentos cativos e precarios
(agora millonarios) non atopará doado recupera-lo que foi invertido: non é
doado aluga-los por un prezo alto e tampouco vende-los a prezo de ouro. Quen
pode pagar eses prezos non acepta vivir nun lugar pequeno. Por conseguinte,
mentres que os nosos estadistas non resolvan poñerlle portas ó mar, iste é o
noso lugar para recuperarnos do resto do día, da semana: no afastado xardín da
nosa casa. Esa casa na que pechamos a porta de fora e abrimos ás do interior;
onde ren nos afecta.
Mañá comenza unha nova loita. E cicáis tamén a intención dos homes públicos
de devastar “El Molinar” cun porto tan grande como innecesario. Pero hoxe, a
conquista é nosa. Aínda temos “Molinar” para patiñar, nadar, camiñar e
aproveita-lo paseo en bicicleta.
.jpg)
No comments:
Post a Comment