Sexa como sexa, nun primeiro intre é difícil adaptarse. O carácter destas
terras é ben diferente ó do resto de España: a xente é tranquila, non ten
présa, non se axita; son mais quedos que os de outros lugares. Teño moitos
amigos en Mallorca, pero case todos son forasteiros. Poucos maiorquíns abren as
portas da súa casa. E por iso todos chegamos á illa bufando.
Pero axiña comenzas a toma-lo sol; probas isa salada de tomates, cebolas e
pimentos que poñen con todo; faste ó costume de sair á rúa de calquera xeito,
sen que ninguén se sorprenda da túa pinta, por moi rara que ista sexa. Faste á
tranquilidade, ó poder sair á rua a calquera hora do día ou da noite; a poder
ir en bicicleta a todas partes sen mais contratempo que un axente local que che
chama a atención por andar coa bicicleta sobor da calzada. E cando te decatas
xa es un adicto máis ó Mediterraneo.
Dende eiqui, moitas grazas á Mallorca e ós mallorquins. Sondes uns mestres
do saber vivir.
No comments:
Post a Comment