“Non é preciso rexeita-las
avantaxes, pero cando tés dor só pensas en estar bo”.
Na noite do vintecinco unha otite fíxome lembra-lo que é
a dor e pra que sirven as menciñas. En canto o boticario puxo o medicamento na
miña man corrín a casa pra devora-lo coa ansiedade do maior adicto. Fiquei
dormida, enrolada en mantas e recuperando todo o sono que perdera na noite
anterior.
E cando despertei, a dor desaparecera. Tería bicado os
pés do que inventou os sedantes, e mesmo
a túnica noxenta do primeiro que triturou a fórmula nun almofariz.
A miña maior gratitude a todos aqueles que deixan as súas
horas e días na procura dun remedio contra a enfermidade. A miúdo, a avaricia
das grandes empresas farmacéuticas desmanga o seu traballo. Pero o negocio e a
vocación aínda son cousas distintas.
No comments:
Post a Comment